กลอนธรรมะและข้อคิดดีๆ

อย่าทำงานจนป่วยตาย
อย่าหลงเสน่ห์อบายมุข
อย่ามีความสุขที่ผิดศีลธรรม
อย่าจำแต่เรื่องเลวร้าย

อย่าสบายจนเคยตัว
อย่ากลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า
อย่าบ้าฟังคนสอพลอ
อย่ารอให้พระเจ้ามาช่วย

อย่ารวยบนความฉ้อฉล
อย่าเป็นคนเห็นแก่ได้
อย่าใช้คนไม่เหมาะกับงาน
อย่าปากหวานจนเสียระบบ

อย่าคบคนมองโลกในแง่ร้าย
อย่าขายศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์
อย่าเป็นชาวพุทธแต่พึ่งไสย
อย่าสนใจแต่เรื่องของตนเอง

อย่าเก่งอยู่คนเดียว
อย่าเที่ยวเกินขอบเขต
อย่าใช้พระเดชจนลืมพระคุณ
อย่าพึ่งใบบุญคนอื่นตลอดกาล

อย่าชำนาญในเรื่องชั่วชั่ว
อย่าเมามัว กิน กาม เกียรติ
อย่าเกลียดคนที่คิดแตกต่าง
อย่าปลูกต้นกร่างต้นไทร

อย่าลืมใครผู้เคยทำคุณ
อย่าสนับสนุนคนพาล
อย่าให้ทานกับคนไม่เห็นคุณค่า
อย่ายกเงินตราขึ้นเป็นพระเจ้า

นิทานเซ็น ตอน อาจารย์ครับ...ถ้วยตายแล้ว


เด็กน้อยทำชุดถ้วยชาอาจารย์หล่น

ในหัวใจทั้งร้อนรนทั้งหวั่นไหว

มองถ้วยชาที่แสนแพงหักแบ่งไป

พลันฉุกคิดด้วยความไวแห่งปัญญา


ซุกซ่อนถ้วยที่แตกไว้มือไขว้หลัง

“อาจารย์ครับสงสัยจังอยากรู้ว่า

เมื่อทุกคนถือกำเนิดเกิดขึ้นมา

ใยต้องม้วยมรณา...สิ้นชีพวาย”


อาจารย์ตอบ “ธรรมดาชีวิตนั้น

เมื่อเกิดมาย่อมมีวันเสื่อมสลาย

ไม่เคยมีผู้ใดที่ไม่ตาย

เกิด-ล้ม-หาย มีให้เห็นเป็นประจำ”


เด็กน้อยรีบเห็นดีด้วยชูถ้วยแตก

“ท่านอาจารย์ช่างแจงแจกผลลึกล้ำ

น่าสงสาร...ถ้วยอาจารย์ที่เก็บงำ

ถึงคราวจบสิ้นตามกรรม...ไม่น่าเลย”

ที่สุดท้ายของชีวิต

เหนื่อยกับการเดินทางอยากวางพัก
วางภาระที่หน่วงหนักบนทางฝัน
นัยต์ตาหลับดับแล้วดวงชีวัน
สิ้นสุดความแปรผันวันเวลา


ให้ผืนดินกลบหน้าเมื่อลาจาก
หมดเคราะห์กรรมลำบากซ้ำซากค่า
แม้สมบัติเคยติดกายหลายราคา
ตายแล้วมีราคาค่าอันใด


หมดล้าไร้เรี่ยวแรงแข่งขันต่อ
มานอนรอฟังเพลงเพราะเสนาะใส
เพลงสวดมนต์ธรรมวจนะจรรโลงใจ
เหลือสิ่งใดในชีวิตวิจิตรกาล


สิ้นสุดแล้วการเดินทางของชีวิต
จึงนอนพักหยุดสืบคิดประดิษฐาน
ปล่อยชีวิตให้หยุดพักตามหลักการ
เหลือตำนานที่ร่วงหล่น...คนตายแล้ว.

"จิตปลง"หรือ"ปลงจิต"?

ชั่งน่าคิดนะภาษา

บัญญัติเป็นธรรมมา

ควรจะว่าเป็นอย่างไร?

"จิตปลง"เป็นธรรมที่วาง

ก็จะว่างจากตัวใคร

"ปลงจิต"ยังมีใจ

วิ่งเข้าใส่ว่าเป็นตน.

ชีวิตเป็นเพียงสมมุติ
ปัญญาพิสุทธิ์จะกระจ่าง
วกวนในสงสารนานกัปกาล
ปฏิบัติพบนิพพานวางชาติลง

ฉันมีดี เพราะถูกด่า น่าหัวไหม?
ยิ่งดีใจ เพราะถูกด่า ดูน่าหัว
ใครจะด่า สักเท่าใด ไม่เคยกลัว
เรื่องจะชั่ว อย่างเขาด่า นั้นอย่างเกรง

ใครมีดี คนก็คิด ริษยา
หาแง่ด่า กันโขมง ล้วนโฉงเฉง
เมื่อยปากเข้า ปากก็มุบ หุบปากเอง
ยิ่งครื้นเครง คือฉันท้า ให้ด่าฟรี

ฉันเป็นคน ได้ดี เพราะคำด่า
กลายเป็นสิ่ง นำมา ซึ่งศักดิ์ศรี
ด่าเท่าไร ก็ไม่เห็น จริงสักที
เลยได้ดี เพราะถูกด่า น่าหัวครันฯ.

มองอะไร มองให้เห็น เป็นครูสอน

มองไม้ขอน หรือมองคน มองค้นหา

มองเห็นความ เสมอกัน มีปัญญา

มองเห็นว่า ล้วนมีพิษ อนิจัง


มองทุกข์สุข ก็จงจ้อง มองให้ดี

มองว่าเป็น อย่างที่ คนเราหวัง

มองว่าเป็น ตามปัจจัย ให้ระวัง

มองจริงจัง ก็จักเห็น เป็นธรรมดา


มองโดยนัย ที่มันสอน จะถอนโศก

มองเยกโยก มันไม่สอน ร้อนเป็นบ้า

มองไม่เห็น โทษผีสาง นางไม้มา

มองถูกท่า ไม่คว้าทุกข์ มองถูกจริง

จาก...หนังสือ"คิดอย่างเชน" ผู้แต่ง...นันทมุนี

แดนที่ฉันฝันถึงซึ่งจะไป
เป็นแดนไกลสุดหล้าตาจะเห็น
ต้องเดินทางห่างอีกมากยากลำเค็ญ
จึงจะเห็นแดนที่ตั้งฝั่งนิพพานฯ

ต้องฝึกจิตปิดใจให้ชาญเชี่ยว
ไม่ลดเลี้ยวเริงเลาะไปเกาะไหน
ปิดสนิทอย่าให้จิตคิดออกไกล
ได้เมื่อไหร่จึงจะพบประสบพาน

อันผู้คนหลายหลากมากความคิด
ใจจริตผิดแปลกแยกคำถาม
เปลี่ยนความคิดบิดไปในทุกยาม
สุดจะถามเอาใครแน่ที่แท้ใจ

ทุกวารวันจิตมันคอยผันเปลี่ยน
กลับวนเวียนวุ่นวนจนสงสัย
เดี๋ยวก็เข้าเดี๋ยวก็ออกสุดยอกใจ
รอเมื่อไรใจจะหยุดตรงจุดกลางฯ..

ตกเหวลึกอย่านึกว่าเหวตื้น

เห็นเหวลื่นอย่านึกคะนองไปลองผลัก

ตกเหวลึก ปืนป่ายไม่ยากนัก

ตกเหวรัก กระเสือกกระสนจนวันตาย

รักลูก..ให้ถูกทาง

ชีวิตเรา กว่าจะมี วันนี้ได้
ผ่านเรื่องราว มากมาย หลายปัญหา
ทำให้เรา เข้มแข็ง แกร่งขึ้นมา
ความลำบาก และปัญหา คือยาดี

มาวันนี้ มีลูกน้อย สุดที่รัก
ต้องตระหนัก ความจริง ในสิ่งนี้
ให้ลำบาก เสียบ้าง ก็คงดี
อนาคต จะได้มี ภูมิต้านทาน

ข้าฯ รู้สึกผูกพันกับโลกนี้
ที่ซึ่งเรามาเพื่อตาย "

" โอ้ใบไม้เอ๋ย จงถามสายลม
พวก เจ้าใบใดจะร่วงหล่นก่อน
จากต้นไม้เขียวขจี "

อภัยทานคือธรรมอันประเสริฐ
มิจฉาทิฏฐิบังเกิดยากดับด้วยไฟ
สอบจิตผู้อื่นมีแต่ทุกข์ใจ
จิตเราแท้ไซร้สอบไปเราจักทุกข์เสียเอง

"สังขารไม่เที่ยง หลีกเลี่ยงเสียให้พ้น
อนัตตาไม่ใช่ตัวตน อย่ากังวลว่าร่างกาย"

ดูอะไรไม่สู้เท่าดูจิต ดูถูกผิดหรือไม่กูไม่สน
ดูดูไปไม่แทรกแซงดวงกมล ดูดูจนร้อยล้านบานตะไท