...แพะ...

คุณเคยพูดอะไรทำนองนี้ไหม
"เพราะเธอคนเดียว ถึงทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้"
หรือ "เพราะพ่อแม่ทีเดียวที่ทำให้หนูเกิดมา"
(เลยต้องรับผิดชอบทุกสิ่งในชีวิตของหนู

แม้แต่ความอยากได้แฟน อยากได้รถ อยากได้บ้านของหนู)

วิชาหาแพะนั้น ไม่ต้องเรียนก็ได้ครับ
คนเรารู้จักใช้วิชามารพรรค์นี้กันหมดแหละ
เพราะอะไร? เพราะคนเรามันเกิดมากับความมืดบอด
ไม่มีใครเกิดมาพร้อมกับความรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ทำไมเราจึงมาถึงจุดที่กำลังมี กำลังเป็นกัน

ผมเคยรู้จักลูกสาวคนงาน
ที่หนีตามแฟนไปอยู่ต่างจังหวัดหลายปี
ไม่เคยส่งข่าวคราวให้พ่อแม่
อย่าว่าแต่จะส่งเงินมาช่วยเลี้ยงดู
ปล่อยให้พ่อแม่ซึ่งแก่ตัวลงทุกวัน
ทำงานหาเงินแบบกรรมกรอยู่
โดยไม่เหลียวแลดูดำดูดีใดๆทั้งสิ้น

แต่วันดีคืนดี เธอเลิกกับแฟนอีท่าไหนไม่ทราบ
หอบลูกตัวเล็กที่ยังไม่รู้ความ
ไม่รู้ประสาใดๆติดมือกลับมาด้วย
แรกๆก็หางานทำ ตระเวนเป็นแม่บ้านบ้าง
ช่วยพ่อแม่เล็กๆน้อยๆบ้าง
แต่ต่อมาเริ่มงดการช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ
แล้วก็เริ่มปรากฏลายพร้อยขึ้นเรื่อยๆ
ทำงานที่ไหนขโมยเงินเขาที่นั่น
อาศัยประสบการณ์ว่าเจ้านายส่วนใหญ่ใจดี
ไม่อยากเอาเรื่องเอาราวขั้นติดคุก

ที่เจอมาหนักสุดก็ไล่ออก ด่าประจาน ทำนองนั้น

พ่อแม่ก็หัวอกแทบสลาย
ทำงามหน้าเรื่องผู้ชายไม่พอ
ยังเล่นเอาเครดิตตัวเองป่นปี้
ไปที่ไหนใครก็บอกว่าไม่ต้องมาแล้ว
สงสัยไว้ก่อนว่าเป็นโจรกันทั้งตระกูล

หมัดเด็ดสุดท้ายที่เธอตุ๊ยพ่อแม่ไว้
คือจากไปมีแฟนใหม่อีกครั้ง
ทิ้งลูกน้อยไว้กับพ่อแม่แก่ๆ
โดยไม่สนใจ ไม่รู้สึกรู้สาผิดชอบชั่วดีใดๆ
และอันเนื่องจากผมต้องเห็นหน้าพ่อแม่ของเธอบ่อยๆ
เนื่องจากเป็นลูกจ้างชั่วคราวของผมด้วย
จึงทราบว่าใบหน้าของคนแก่ที่อกไหม้ไส้ขม

ใกล้ตรอมใจตายไม่ต่างจากคนใกล้จมน้ำมันเป็นยังไง

ผมได้แต่ให้คำแนะนำว่าต้องจำไว้แม่นๆนะ
ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกเราแล้ว
คนเราไม่อาจเกิดเอง ต้องมีพ่อแม่
แต่คนเราไม่จำเป็นต้องมีลูก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคนที่ออกจากท้องของเรา
เขาจำไม่ได้ว่าเราเป็นใคร

เราเคยทำอะไรให้เขามา

ผมมาตรึกนึกกับตัวเองเงียบๆ
ว่าเหตุอะไรคนเราจึงใจดำได้ขนาดนั้น
คำตอบเหมือนตื้นนิดเดียว
แต่ก็เป็นความจริงที่สุด
นั่นคือคนเราไม่ได้รับการสั่งสอนไว้ก่อน
ว่าตนมีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์
ใครทำกรรมอันใดไว้
จักต้องเป็นทายาทรับผลกรรมของตนนั้น
ประดุจพ่อครัวปรุงอาหารให้ตนเองกิน

เมื่อไม่รับรู้ไว้อย่างนี้ตั้งแต่เริ่มรู้ความ
กิเลสและหูตาที่คับแคบเยี่ยงมนุษย์ธรรมดา
ก็จะพาให้เข้าใจไปว่าพ่อแม่เป็นต้นเหตุทั้งหมด
ไม่ว่าเราจะลำบากหรือสบาย
พวกท่านจำเป็นต้องรับผิดชอบทุกอย่าง
และเมื่อพ้นอกพ่อแม่ออกมานอกบ้าน
เราได้รับความพอใจหรือไม่พอใจอย่างไร
ก็เป็นความผิดของชาวโลกทั้งสิ้น
ตัวเราถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
มองไม่เห็นเลยว่าจะต้องรับผิดชอบกับอะไร

ชาวพุทธเรา จะเชื่อหรือไม่เชื่อ
อย่างไรก็สอนลูกหลานตามพระพุทธเจ้าไว้แต่เนิ่นๆเถอะครับ
เด็กสมัยนี้ดูๆหน้าตาแล้วยังเหมือนมนุษย์ธรรมดาก็จริง
แต่พฤติกรรมไม่ค่อยเหมือนคนสักเท่าไรแล้ว

เหมือนจะทำตัวเป็นนักหาแพะกันหมดทั้งโลกก็ไม่ปาน

ชาวพุทธเราสอนไว้ไม่ให้เป็นนักหาแพะ
ทุกคนเป็นแพะรับบาปและแพะรับบุญ
ที่ตัวเองสร้างทำเอาไว้ทั้งสิ้น

ป่วยการหาแพะตัวอื่นมารับแทน

คนที่พอมีปัญญาได้นั้น
ใช้ชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง
จะต้องการหาหลักยึดเพื่อใช้ชีวิตให้ดี ให้ชุ่มชื่นใจ
จะด้วยคำคนรอบข้าง
จะด้วยถ้อยคำในหนังสือ
หรือจะด้วยคำสอนของพระสงฆ์องค์เจ้าใดๆ
แค่คำใดคำหนึ่ง ที่โดนใจ
ก็อาจกลายเป็นหลักใจในการคิด พูด ทำ
ให้ตัวเองได้ดี ด้วยการรู้จักมีแก่ใจช่วยคนอื่นบ้าง

แต่คนที่พร้อมจะเขลาจนหมดแสงปัญญาแบบมนุษย์นั้น
วันๆไม่มีอะไรมากไปกว่าคิดถึงตัวเอง
พูดเพื่อตัวเอง ทำเพื่อตัวเอง
ถ้าเราผู้เป็นพ่อแม่ไม่สอนสั่งเขาตั้งแต่ยังเล็ก
ให้รู้จักคิด พูด ทำเพื่อคนอื่นบ้าง
ในที่สุดเติบใหญ่ขึ้นเขาอาจให้บทเรียนที่เจ็บแสบ
ตอบแทนคุณด้วยการทำตัวเป็นโทษอย่างหาที่เปรียบมิได้
นั่นก็เป็นสิ่งที่จะหาแพะอื่นมารับบาปแทนเราไม่ได้เช่นกัน

ดังตฤณ

กุมภาพันธ์ ๕๓




นิตยสารธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ ๐๘๘ พฤหัสบดีที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

   ธรรมะ ดี ดี  เช้านี้ ครับ

ขอบคุณครับ....

กราบขอบคุณมากเลยครับ

ขอบคุณครับ

วงเวียนของชีวิต