สาระข้อคิดดีๆโดยสันยาสี

ผุ้คนเกิดมาในโลกนี้มีเส้นทางเดินอยู่ 2 เส้นทางใหญ่ ๆ
คือ
ทางโลกกับทางธรรม
หรือทางโลกิยะวิสัย
และโลกุตระวิสัย

คนที่ต้องเดินทางโลกหรือทางโลกิยะวิสัย
ก็ต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตในการแสวงหาทรัพย์สมบัติ
หาการยอมรับจากผู้อื่นคือสังคม
แสวงหากิน กาม เกียรติ
หรือพูดหยาบ ๆ คือทุกคนเสมอกันในเรื่อง กิน ขี้ ปี้ นอน
ตกอยู่ในอำนาจของความต้องการของความคิดปรุงแต่งของตนเอง
ทุกคนคิด ๆ ๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตนเองคิด
เพราะมันไม่มีช่องว่างแห่งความรู้ตัวเกิดขึ้น
เมื่อคิดในสิ่งไหน
ต้องการในสิ่งไหน
ก็วิ่งโร่ไปตามความคิด
เกิดการกระทำขึ้นด้วยอิทธิพลของความยึดมั่นในความคิดนั้น
คิดดีก็เกิดการกระทำในสิ่งที่ดี
คิดชั่วก็เกิดการกระทำในสิ่งที่ชั่ว
เกิดอวิชชาคือความดำมืดทางจิตใจหุ้มห่อ
ถูกพัวพันด้วยโลภ
โกรธ
หลง
ราคะ โทสะ โมหะ
อวิชชา ตัณหา อุปาทาน
(ยกมากล่าวทั้งแผงเลย)
เป็นกันอย่างนี้ทั่วทุกผู้ตัวคน
เหมือนกันหมด
จนตายจากโลกนี้ก็ไปเกิดอีกภพภูมิหนึ่งซึ่งหาความแน่นอนไม่ได้
ช่วงดับจิตคิดดีก็ไปเกิดในภพภูมิที่ดีมีสวรรค์เป็นเบื้องหน้า
จะสูงหรือต่ำก็ขึ้นอยู่กับบุญกุศลที่ได้สร้างไว้สมัยเป็นมนุษย์
ถ้าคิดชั่วตอนนั้นก็ไปเกิดในภพภูมิที่ต่ำทราม
มีนรก เปรต ดิรัจฉาน
วิญญาณเร่ร่อนอด ๆ อยาก ๆ
เพราะผลแห่งการกระทำสมัยเป็นมนุษย์
แม้เป็นนายพลเจ้ากรมทหารยังไปเกิดเป็นสุนัขก็ปรากฏให้เห็นมาแล้ว
(จะนำมาเล่าให้อ่านกันในฉบับต่อไป)

คนบางคนเกิดมาในโลกนี้
เมื่อสัมผัสกับผู้คนและสังคมไม่นานก็เบื่อหน่าย
มองเห็นอะไรก็ล้วนไร้สาระ
ไม่มีอะไรที่เป็นสุขอย่างแท้จริง
จึงเกิดการแสวงหาความสุขชนิดใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับวัตถุสิ่งของหรือผู้คน
การหลีกเร้นซ่อนกายก็เกิดขึ้นเพื่อแสวงหาความสุขที่เหนือขึ้นไปอีก
เช่นเจ้าชายสิทธัตถะ และผู้คงแก่เรียนทั้งหลายในสมัยพุทธกาล
เราจึงมีพระพุทธเจ้า มีพระปัจเจกพุทธเจ้า มีพระอรหันต์
ผู้หลุดพ้นจากความยึดเหนี่ยวภายนอก
ผู้มีอิสระภายใน
ผู้ไม่เป็นทาสของความคิดปรุงแต่ง
ผู้ประสบสันติอันแท้จริง
ผู้มีอิสระทางจิตใจอย่างเต็มเปี่ยม
นี่คือผู้เดินในเส้นทางโลกุตระ
ซึ่งหาได้น้อยมากดุจเขาโค ย่อมมีน้อยกว่าขนบนตัวโคฉันนั้น

เทพกับมนุษย์

แต่ไม่ว่ามนุษย์จะเดินบนเส้นทางไหน
มนุษย์ย่อมได้รับการช่วยเหลือจากเทพเทวาอยู่ดี ไม่มากก็น้อย
มนุษย์ผู้มีบุญอันได้กระทำมาดีแล้ว
เทพเทวาผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ย่อมคุ้มครองรักษาและช่วยเหลือให้ประสบความสำเร็จในการแสวงหาด้านโลกิยะสมบัติ
จะทำมาหากินด้านใดก็ประสบความสำเร็จเหนือผู้อื่น
แต่ถ้ามนุษย์ผู้นั้นหาบุญมิได้ เขาย่อมประสบกับความข้นแค้นแสนสาหัส

ทำกิจการงานสิ่งใดก็ประสบแต่อุปสรรคหลักตอ

มนุษย์ที่แสวงหาทางด้านโลกุตระ หลบลี้หนีหน้าผู้คนไปอยู่ป่า
เทพเทวายิ่งรักเคารพ
คอยติดตามช่วยเหลืออยู่ตลอด แม้ปฏิบัติผิดทาง
เทพที่เป็นพระอริยเจ้าก็คอยให้คำสั่งสอนตักเตือน
แม้ข้าวน้ำยังไม่ยอมให้อด
แต่ถ้าบุญน้อยก็เป็นพระอด ๆ อยาก ๆ เช่นเดียวกัน
ถ้าเราเคยอ่านพระสูตรต่าง ๆ ในพระไตรปิฎกก็จะพบมากมายหลายเรื่องที่พระอรหันต์หรือพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบบางท่านได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าเทพเทวา
แม้ป่ารกชัฏ เหล่าเทวดายังช่วยเนรมิตให้เป็นวัดวาอารามที่สวยงาม
เมื่อท่านจากไปแล้ว ป่าแห่งนั้นกลับเป็นป่าหนามดงทึบดุจเดิม
แต่บางท่านแม้เป็นพระอรหันต์ก็ประสบแต่ความอดอยากยากเข็ญ
แม้จีวรก็ขาด ๆ วิ่น ๆ
ทั้งนี้เพราะขาดบุญทานแต่ปางก่อนส่งเสริม

เทวดาที่ช่วยส่งเสริมมนุษย์ก็คือเหล่าเทวดาที่เคยเป็นญาติ มิตร บริวารกันมาก่อน
หรือเป็นครูบาอาจารย์กันมาก่อน
มีบุญเสมอกัน
หรือได้รับการช่วยเหลือจากผู้นั้นมาก่อน
เมื่อผู้นั้นเคลื่อนจากเทวโลก หรือพรหมโลกมาเกิดเป็นมนุษย์
เทพเทวาเหล่านั้นก็คอยติดตามความเคลื่อนไหวด้วยทิพย์เนตร ทิพย์โสตอยู่เสมอ
เมื่อผู้นั้นเดือดร้อนหรือต้องการสิ่งใด เทพเทวาจึงดลบันดาลให้สมความปรารถนา

ความบังเอิญจึงไม่มีในโลกนี้

คนไร้บุญวาสนาก็คือคนที่ขาดทานบารมี
ไม่เคยทำบุญให้ทานมาก่อน
หรือให้ไม่มากพอ
ขาดการช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น จึงขาดบริวารบารมี
เมื่อตกทุกข์ได้ยากก็ขาดคนเหลียวแล ขาดเทพเทวาส่งเสริม
คนเกิดมาในโลกนี้จึงมีความแตกต่างกัน
แม้เกิดในพุทธศาสนาที่มิได้แบ่งชนชั้นวรรณะ
แต่บุญบารมีที่สร้างมาต่างกันก็ทำให้เกิดการแบ่งชนชั้นตามธรรมชาติอยู่เอง
จึงมีระดับลูกจ้าง
นายจ้าง
คนรวย
คนจน
เพราะนี่คือกฎแห่งกรรม
ไม่มีลัทธิการเมืองไหนที่ขจัดช่องว่างนี้ลงได้
แม้เกิดในประเทศคอมมิวนิสต์
จนลัทธิคอมมิวนิสต์ล่มสลาย
การขจัดช่องว่างนี้ก็หาสำเร็จไม่
ประเทศคอมมิวนิสต์ก็มีชนชั้นผู้ปกครองและผู้ถูกปกครอง
ชนชั้นปกครองมีเหลือกินเหลือใช้ ซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน
ส่วนชนชั้นถูกปกครองยากจนเสมอกันทั้งแผ่นดิน

แม้ไปเกิดในเทวโลก
ช่องว่างนี้ก็ยังมีอยู่ระหว่างผู้มีบุญน้อยกับผู้มีบุญมาก
จึงมีเทพบุตรหรือเทพธิดาที่อาศัยบุญผู้อื่นอยู่
คอยเป็นเทพบุตรหรือเทพธิดารับใช้ในมหาเทพผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่โดยไม่ปริปากร้องทุกข์
เพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องของบุญวาสนาที่ตนเองทำมาน้อย
ที่มาได้รับความสุขขนาดนี้ก็เพราะนายได้ชักชวนให้ก่อสร้างบุญกุศล และเพราะบุญนั้นจึงได้มาเสวยสุขในร่มบุญของท่าน
เมื่อยอมรับความจริงเขาจึงไม่ทุกข์
ไม่มีความกดดัน
ไม่มีความน้อยเนื้อต่ำใจ
ไม่โพนทะนาป่าวร้องว่าเทวโลกไม่มีความยุติธรรม
แม้ช้างเอราวัณอันเป็นช้างของสักกะมานพ
ได้ช่วยสักกะมานพสร้างกุศล
ชักลากไม้ซุงมาก่อสร้างศาลา
เมื่อตายแล้วก็ไปเกิดในเทวโลกเป็นเทพบุตร อาศัยร่มบุญของท้าวสักกะเทวราช
ยามใดท้าวสักกะต้องการช้างทรง
เทพบุตรเอราวัณก็ต้องเนรมิตตัวเองเป็นช้างให้พระอินทร์หรือท้าวสักกะได้ทรงประทับ

ดังนั้น
ความสำเร็จของมนุษย์จึงต้องพึ่งพาเทพเทวาส่วนหนึ่ง
เกิดจากการกระทำของตนเองส่วนหนึ่ง
ดุจพระอาจารย์เกษม อาจิณณสีโลก
แห่งวัดป่าสามแยก
ตำบลวังกวาวง
อำเภอน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์ ได้สั่งสอนสาธุชนที่ไปกราบนมัสการอยู่ทุกวี่วัน
ให้ทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลให้เทพเทวาที่รักษาคุ้มครองตนเอง
เทพที่รักษาที่อยู่อาศัยของตนเอง
เทพที่เป็นใหญ่ในหมู่บ้านตำบลของตนเอง
และเทพที่เป็นญาติมิตรของตนเอง บ่อย ๆ
เมื่อเขาได้รับบุญมากขึ้นเขาก็เลื่อนภพภูมิสูงขึ้น
มีฤทธิ์อำนาจมากขึ้น
แล้วเขาก็จะกลับมาช่วยเหลือเกื้อกูลเราเอง
คนที่นำคำสอนของท่านไปใช้ทุกวี่วัน
ก็จะปรากฏความสำเร็จขึ้น
ช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับแรงบุญกุศลของผู้นั้น
ก็เป็นเครื่องประจักษ์พยานว่าสิ่งที่ท่านพูดท่านสอนนั้นเป็นเรื่องจริง
หาได้โกหกหลอกลวงให้คนทำบุญแต่ประการใดไม่

แต่การจะเดินข้ามขั้นตอนให้ประสบความสำเร็จที่รวดเร็วทันใจนั้น เราต้องพึ่งพาเทพเทวาที่ท่านมีศักดิ์สูง มีฤทธิ์อำนาจที่สูงส่งอยู่แล้ว
เราต้องทำตัวเราเองให้ท่านรู้จัก
ด้วยการหมั่นบำเพ็ญ ทาน ศีล ภาวนา อยู่เสมอ
แล้วส่งบุญถึงท่าน
ขอความช่วยเหลือจากท่าน
แล้วเราจะสัมฤทธิ์ผลเร็วที่สุด
เปรียบเหมือนเราลำบากยากจน
แต่เราก็พยายามทำมาหากินเลี้ยงลูกหลานให้เจริญเติบโต
หวังว่าเติบใหญ่ขึ้นเขาได้ดีเราจะได้พึ่งพาอาศัย
กาลเวลาก็ดูจะยาวเกินรอ
แต่ถ้าเราไปทำดี นบนอบ กับผู้ใหญ่ที่มีอำนาจ
เมื่อเราขอความช่วยเหลือจากท่านเราย่อมได้รับความช่วยเหลือทันที
แต่ก็อย่าลืมลูกหลานชิดใกล้
เราก็เลี้ยงดูส่งเสริมพวกเขาไปในขณะเดียวกัน

การทำบุญอุทิศกุศลก็ต้องอุทิศไปพร้อม ๆ กัน
ทั้งแก่เทพเทวาผู้มีศักดิ์ใหญ่
และเทพเทวาผู้น้อยที่อยู่ใกล้ชิดเรา
อย่าคิดว่าเทพผู้ใหญ่ท่านรวยอยู่แล้ว
ไม่ต้องให้ท่านก็ได้
เมื่อเป็นเช่นนั้นท่านจะรู้จักเราได้อย่างไร
ถ้าเรารู้จักแต่ผู้ใหญ่บ้าน
เราก็จะได้รับความช่วยเหลือในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
เท่านั้น
แต่ถ้ารู้จักผู้ว่าราชการจังหวัด ท่านก็ช่วยเหลือเราได้ในเรื่องใหญ่
แต่ถ้าเราสนิทกับนายกรัฐมนตรี หรือรัฐมนตรีว่าการกระทรวง
แม้เรื่องใหญ่ ๆ
ท่านก็ช่วยเหลือเราได้ง่าย ๆ แบบพลิกฝ่ามือ

เทพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกคือใคร

จากคำถามนี้เราคงได้รับคำตอบที่แตกต่างกัน
บางคนอาจตอบว่าพระพรหมยิ่งใหญ่ที่สุด
เพราะเป็นผู้สร้างโลก
บางคนตอบว่าพระวิษณุต่างหากที่สร้างโลกและสร้างพระพรหม รวมทั้งพระศิวะ
บางคนก็ตอบว่าพระพรหมต่างหากที่สร้างพระวิษณุหรือพระนารายน์
และพระศิวะ
ต่างก็เถียงกันไปมาโดยยกตำรับตำราต่าง ๆ ขึ้นมาอ้าง
แต่ตำราแต่ละยุคก็เขียนต่างกัน
ยกย่องเทพเจ้าต่างกัน
เราจะเอาตำราเล่มไหนมาอ้าง
แม้ผมเองค้นคว้าตำราต่าง ๆ ก็หัวหมุน
เพราะต่างยุคตำราก็ต่างกัน
ความยิ่งใหญ่ก็กลับกันไปกลับกันมา

โธ่ถังยางมะตอย
ก็ตำราต่าง ๆ
มนุษย์เป็นผู้เขียนเป็นผู้แต่ง
นับถือเทพองค์ไหนก็ยกย่องเทพองค์นั้นให้เป็นใหญ่
แต่งเรื่องราวขึ้นมาให้สอดคล้องกับความเชื่อถือของตนเอง
เวลาผ่านไปหลายร้อยหลายพันปี
เรื่องที่นั่งเทียนเขียนก็ดูจะเป็นเรื่องจริงของคนรุ่นหลัง
ถึงกับนำมาอ้างอิงหักล้างกัน

รู้มั้ยว่าวันเวลาผ่านมาไม่ถึง 200 ปี
เรื่องอภัยมณีของสุนทรภู่ก็คล้ายจะเป็นเรื่องจริงที่ผู้คนเชื่อถือ
นางพันธุรัตน์
นางผีเสื้อสมุทร
และเงาะป่าพระสังข์ทอง
ซึ่งมาจากวรรณคดีที่รจนาขึ้นเมื่อสมัยรัชกาลที่ 2 ก็กลายเป็นรูปปั้น และเหรียญให้คนเคารพบูชา เรียกทรัพย์เรียกสินกันแล้ว
สามก๊ก
วรรณคดีที่ขึ้นชื่อลือลั่นของจีน มีที่มาจากประวัติตำนานของวีรบุรุษในตำนานเมื่อหลายร้อยปีก่อน
คือเมื่อพ.ศ.300-500
พอผ่านมาเกือบสองพันปี
นักเขียนบทละครงิ้วก็แต่งเรื่องสามก๊กให้คนได้เล่นได้อ่านกัน
และแต่งเป็นนวนิยายเล่มใหญ่หนา
นำตัวละครในอดีตเช่น
ขงเบ้ง
กวนอู
มาแต่งเข้ากับตัวละครในยุคของตนเอง
มาจนถึงยุคปัจจุบัน
นักอ่านจำนวนมากเกิดเชื่อถืออย่างจริงจังว่าตัวละครต่าง ๆ และเหตุการณ์ต่าง ๆ ในเรื่องสามก๊กเป็นตัวจริงเรื่องจริง
จินตนิยายอิงตำนานวีรบุรุษของหลอก้วนจง กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปเสียแล้ว
คำสอนของขงเบ้งที่หลอก้วนจงแต่งขึ้นสอนลูก ๆ ก็กลายเป็นคำสอนของขงเบ้งจริง ๆ
ไปเสียแล้ว

แล้วเรื่องเทพนิยายที่แขกแต่งขึ้นในแต่ละยุคที่มีความขัดแย้งกันเอง จะมีความเชื่อถือได้เพียงใด
มันก็เป็นเพียงจินตเทพนิยายที่นักปราชญ์อินเดียโบราณแต่งขึ้นเท่านั้น

ผมจึงไม่เชื่อตำราที่มนุษย์แต่ง
แม้ที่ปรากฏในพระไตรปิฎกอันว่าด้วยเรื่องของท้าวเวสวัณไปกราบทูลถวายอาฏานาฏิยะสูตรแด่พระพุทธเจ้า ผมก็ไม่เชื่อทั้งหมด
ผมว่ามันต้องมีผิดเพี้ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย
เพราะพระไตรปิฏกถูกจารึกเป็นตัวอักษรในสมัยของพระเจ้าอโศกมหาราช
เมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานไปแล้วตั้ง 300 ปี
มันจะถูกต้องหมดทุกเรื่องราวทุกตัวอักษรหรือ
มันต้องมีผิดพลาด
โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ใช่เนื้อหาของพระธรรมที่พระองค์ได้ตรัสรู้
แต่ถ้าเป็นพระธรรมคำสอนที่พระองค์ได้ตรัสรู้ผมว่าไม่มีผิดเพี้ยน
มันผิดเฉพาะเรื่องของบุคคลที่เกี่ยวข้อง
ไม่ว่าเรื่องเทพเทวา
เรื่องประวัติบุคคล
เรื่องของสถานที่
ทั้งนี้เพราะมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรนัก
โดยเฉพาะเรื่องเทพนิยายส่วนมากนำมาจากจินตเทพนิยายของแขกในยุคพระเวท
แต่เรื่องจริงที่ผมเชื่อคือ เทพเทวา และพระพรหมทั้งหลายมีจริง
ชื่อของเทพแต่ละองค์ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธองค์มีจริง
สวรรค์มีจริง
พรหมโลกมีจริง
นรกมีจริง

ในพรหมชาละสูตร กล่าวว่าพระพรหมเป็นผู้สร้างโลก
คือเกิดก่อนใคร ๆ ในจักรวาล

สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นตามมาจนพระพรหมเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นผู้สร้าง
ในหลายพระสูตรกล่าวถึงพระอินทร์เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
มีฤทธิ์มีอำนาจ
และมีเรื่องเกี่ยวข้องกับพระอินทร์มากมายหลายพระสูตร
โดยเฉพาะในนิทานธรรมบทมีเรื่องของพระอินทร์ หรือท้าวสักกะเทวราชมากมายที่มาเกี่ยวข้องกับมนุษย์และพระสงฆ์องค์เจ้า
และรองลงมาคือเรื่องของท้าวเวสวัณ และท้าวกุเวร
ซึ่งกล่าวว่าท่านเป็นใหญ่ปกครองมนุษย์และสัตว์ รวมไปถึงภูตผีปีศาจ เปรต อสุรกาย สัตว์นรก ยักษ์ มาร กุมภัณฑ์ทั้งหลาย
ท่านจึงมีพระนามว่าท้าวโลกบาล
คือผู้คุ้มครองรักษาโลก
แต่

แท้จริงแล้วใครคือผู้กุมชะตาสัตว์โลก
ใครเป็นใหญ่ที่สุดในบรรดาเทพและพรหมทั้งหลาย

ขออนุโมทนาครับ

เราเป็นผู้กุ่มชะตาตัวเอง  

"ใครจะใหญ่เกินกรรม"

คำสอนของสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)

"ลูกเอ๋ย ก่อนจะเที่ยวไปขอบารมีจากหลวงพ่อองค์ใด เจ้าจะต้องมีทุนของตัวเอง คือ บารมีของตน ลงทุนไปก่อน เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอ จึงค่อยขอยืมบารมีคนอื่นมาช่วย มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมมาจนพ้นตัว เมื่อทำบุญทำกุศลได้บารมีมา ก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาหมด ไม่มีอะไรเหลือติดตัว แล้วเจ้าจะมีอะไรไว้ในภพหน้า หมั่นสร้างบารมีไว้ แล้วฟ้าดินจะช่วยเอง จงจำไว้นะ...เมื่อยังไม่ถึงเวลาเทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้ ครั้นถึงเวลาทั้งฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่ จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า"

คำสอนของสมเด็จโต

"กรรมเก่าไม่มีใครลบล้างได้ กรรมปัจจุบันจะช่วยเจ้าเอง จงจำไว้ลูกเอ๋ย ... กรรมที่ทำด้วยเจตนาไม่ว่าดีหรือชั่ว ย่อมมีผลต่อผู้กระทำทั้งสิ้น ไม่มีพรหมเทพองค์ใด จะช่วยเจ้าลบล้างกรรมนั้นได้ เจ้าต้องช่วยเหลือตนเอง ด้วยการสวดมนต์ ภาวนา แผ่เมตตา ผลแห่งบุญอันเป็นกรรมปัจจุบันจะช่วยเจ้าเอง"

สาธุๆๆๆ

อนุโมทนาครับ